KOMPAS ASIH ANU TEU MIKAWANOH ARAH
“Teuing sabaraha kali kucoba membohongi haté kuring ieu, hébat katandangan sono dina anjeun tapi kabéh ékol sarta kiwari haté kuring pohara berkesan pikeun ngabogaan diri anjeun”. Sepenggal lirik lagu kasebut bisa ngingetkeun kuring baris hiji carita anu kungsi réncang kuring alami jeung hiji rarasaan anu henteu menentu anu henteu bisa diungkabkeun sacara langsung anu pamustunganana ngabalukarkeun asih anu teu terarah.
Ieu téh carita kuring sarta réncang kuring dina waktu kuring diuk di kelas 8-7. Kuring miboga saurang sahabat anu ngaranna Rahmat. Manéhna nyaéta saurang anu periang, lucu, kocak sarta kuring ogé pohara gumbira bisa soméah jeung dirina kitu ogé anu dirasakeun Rahmat kalayan kuring. Sajaba rahmat kuring masih boga loba réncang lalaki sarta awéwé. Diantara réncang anu séjén pikeun kuring Rahmat nyaéta réncang kuring anu pang lucu sarta ogé alus.
Dina hiji poé kuring pohara heran nempo réncang kuring Rahmat anu periang jadi nguluwut sarta resep ngalamun. Dina waktu éta ogé kuring langsung nanya pikeun manéhna.
“Hei… Rahmat naha ngalamun waé? Biasana manéh anu panggeunjleungna? Naha, deui aya masalah enya?” tanya kuring
“Henteu kuring ngan hayang ngalamun waé,” jawab manéhna
“Ulah resep pura-pura kuring weruh manéh deui aya masalah, carita waé ulah éra-éra kuring geus nganggap manéh minangka baraya kuring sorangan. Jadi carita waé,”
ceuk kuring
“Jadi kieu kuring keur resep ka hiji jalma, tapi kuring éra pikeun ngungkabkeun rarasaan kuring ieu pikeun manéhna,” jawab manéhna
“Manéhna saha…? Nadia,Lupita,Irma atawa Elda?” kecap kuring
“Manéh ieu bisa waé menebak maranéhanana anu kuring resep, manéh tahukan maranéhanana resep mengejek kuring. Jadi, mana meureun kuring resep kalayan maranéhanana,” jawab manéhna
“Terus saha?” tanya kuring
“Manéh tahukan Dwi? jawab manéhna
Kuring pohara reuwas sabot ngadéngé omongan anu diucapkan ku Rahmat langsung dihadapanku.
Alatan kuring pohara terkejut ngadéngé pernyataan ti Rahmat,
kuring ogé langsung némbalan kalayan nada anu lantang di jero kelas.
”Naon Rahmat manéh resep sarua Dwi?”
Kabéh réncang kuring anu aya di jero kelas langsung nempo kaarah kami duaan anu keur mengobrol. Sanggeus kuring ngomong yén Rahmat mikaresep Dwi.
“Ulah berisik julian kuring sieun kabéh jelema anu aya di jero kelas ieu weruh lamun kuring resep sarua Dwi,” jawab manéhna
“Henteu nanaon ambéh kabéh jelema weruh lamun manéh éta resep sarua Dwi, pan leuwih alus kabéh jelema weruh tinimbang di rahasiakan. Jadi, leuwih ngeunah berterus caang sarta pacaran ogé leuwih leupas tinimbang kudu pacaran ditukang layar,” ceuk kuring
“Iya bener ogé, tapi kumaha carana ngungkabkeun rarasaan kuring sarua manéhna? Kuring jadi bingung,” kecap manéhna
“Naha kudu bingung pan kabéh jelema geus weruh lamun manéh éta resep sarua Dwi? Jadi, langsung waé ungkapkan rarasaan manéh sarua manéhna. Sanajan anu nyaho hal ieu ngan sawatara urang waé sarta Dwi ogé henteu nyahona. Engké kuring baris nyarita ka jelema anu geus nyaho hal ieu ambéh henteu dinyarita ka Dwi,” jawab kuring
Sanggeus pembicaraan éta réngsé kadéngé sora bel tanda asup sakola sarta guru mimitian méré materinya. Ujug-ujug aya saurang guru anu asup sarta méré émbaran, yén dina tanggal 22 désémber baris diayakeun jalan-jalan ka Dufan. Sanggeus guru kasebut méré informasi, tanda bel pikeun jam palajaran kahiji ogé geus réngsé. Sanggeus jam palajaran kahiji réngsé, kuring langsung ngagero guru saterusna, tapi guru anu kuring panggil euweuh alatan keur gering. Kami ogé dibikeun pancén ku guru éta ngaliwatan perantara guru anu keur piket.
Dina waktu éta ogé kami mengerjakan pancén bari ngobrol sarta saterusna Rahmat ogé miboga hiji ideu pikeun ngungkabkeun rarasaanana ka Dwi, sanajan aya rarasaan éra anu tersimpan di jero haténa. Tapi, Rahmat kudu bisa ngungkabkeun rarasaan manéhna ka Dwi, ambéh Dwi weruh yén Rahmat resep pikeun manéhna sarta ambéh Rahmat bisa ngabogaan haténa.
“Julian kuring miboga ideu,” kecap manéhna
“Ideu naon Rahmat?” jawab kuring
“Ideu kumaha cara ngungkabkeun rarasaan kuring ka Dwi. Lamun nurutkeun pamadegan manéh kumaha lamun kuring ngungkabkeun rarasaan kuring dina waktu urang jalan-jalan?” jawab manéhna
“Iya éta ideu anu alus nurutkeun kuring sarta bisa jadi kejutan pikeun réncang-réncang sakelas urang anu séjén,” ceuk kuring
“Lamun kuring henteu ngungkabkeun rarasaan ieu ka Dwi iraha deui kuring ngabogaan kasempetan deui?” jawab manéhna
"Bener naon anu manéh katakan Rahmat, tapi kumaha carana manéh bisa ngungkabkeun rarasaan manéh dina Dwi?” tanya kuring
“Éta rusiah kuring, engké maranéh tunggu waé tanggal ulinna,” jawab manéhna
Hiji poé saméméh diayakeun jalan-jalan tétéla Rahmat ngungkabkeun rarasaanana dina Dwi sacara henteu langsung ngaliwatan hiji SMS. Padahal manéhna geus merencanakan rencana pikeun ngungkabkeun rarasaanana di tempat anu geus direncanakannya, nyaéta di Dufan.
Tapi kabéh rarasaan anu diungkabkeunana ngaliwatan hiji SMS henteu meunang hiji jawaban anu teu pasti ka dirina, alatan Dwi henteu ngabalesna. Rahmat ogé mikir naha Dwi henteu ngabales SMS anu manéhna kirimkan dinana. Naha meureun Dwi henteu mikaresep dirina? Padahal manéhna geus ngungkabkeun rarasaanana dina Dwi.
Poé anu ditunggu-tunggu geus datang, kabéh siswa geus mawa bawaannya unggal pikeun bekel di Dufan engké. Sanggeus éta kuring nanya dina Rahmat ngeunaan rencana anu geus dijieun saméméh ngungkabkeun rarasaanana dina Dwi.
“Rahmat kumaha geus siap tacan jieun ngungkabkeun rarasaan manéh dina Dwi di Dufan engké?” tanya kuring
“Henteu tahulah,” jawab manéhna
Sabot némbalan patarosan ti kuring manéhna bari menundukan sirahna sarta henteu melong diri kuring kawas biasana.
Kuring teu mengerti jeung Rahmat dina waktu manéhna baris ngungkabkeun rarasaanana ka Dwi manéhna tungkul jeung beungeut anu hanjelu sarta nguluwut. Kuring
henteu weruh hal anu ngabalukarkeun manéhna kawas éta. Sarta kuring ogé tuluy nanyakeun hal éta dina Rahmat.
“Naha Rahmat ekspresinya kitu? Lainna ayeuna poé anu manéh tunggu jieun ngungkabkeun rarasaan manéh dina Dwi?”
Tuluy Rahmat némbalan kalayan nada anu anca sarta raut beungeut anu pohara hanjelu,
“Sabenerna kuring geus ngungkapin rarasaan kuring dinana sapoé saméméh jalan-jalan ieu diayakeun.”
Sarta kuring nanyakeun deui “terus kumaha jawaban ti Dwi?”
Tapi Rahmat henteu némbalan patarosan anu kuring katakan dina dirina. Langsung waé dina waktu éta kuring nanya dina Dwi.
“Dwi aya SMS anu nyabak haté manéh henteu, pikeun némbalan hiji SMS kasebut kalayan kecap iya atawa henteu anu bisa nyieun maranéh duaan gumbira?”
“SMS naon Julian kuring henteu mengerti kalayan naon anu manéh katakan dina kuring,” jawab manéhna
“Mangsa manéh henteu mengerti kalayan naon anu kuring katakan?” tanya kuring
“Iya Julian kuring henteu mengerti kalayan naon anu manéh katakan,” jawab manéhna
“SMS ti manéhna?” tanya kuring
“Manéhna saha? kuring henteu mengerti,” jawab manéhna
Sarta kuring terdiam sarta nanya-nanya kalayan kabéh ieu naonkeun meureun Rahmat geus membohongi diri kuring? Saterusna Dwi ngomong.
“Maksud manéh SMS ieu Julian?”
Kuring maca kabéh SMS kasebut sarta nempo nomer anu geus ngirim
SMS kasebut. Tétéla sanggeus kuring bandingkan tétéla anu ngirim SMS éta téh Rahmat. Tapi kuring henteu memberitahukan kabéh ieu dina Dwi alatan manéhna anu baris néangan saha anu ngirim SMS éta dinana.
Kuring nyaritakeun kabéh ieu dina Rahmat ngeunaan SMS anu geus manéhna kirimkan ka Dwi.
“Rahmat kuring weruh manéh ngirim SMS dina Dwi anu eusina rarasaan manéh,” kecap kuring
“Manéh weruh Julian,” jawab manéhna
“Iya kuring weruh ti Dwi, manéhna nanya saha anu geus ngirimkeun SMS ieu
pikeun manéhna, soalna manéhna henteu weruh nomer anu ngirim SMS éta saha. Terus kuring weruh saha anu ngirim SMS éta kalayan mencocokan nomer anu ngirim SMS éta, tétéla anu ngirim SMS éta manéh,” ceuk kuring
“Terus manéh katakan kabéh ka Dwi yén kuring anu ngirim SMS éta dinana?” tanya manéhna
“Henteu mangsa kuring ngabejaan kabéhanana dina Dwi, pasti manéh ogé henteu daék pan lamun kuring katakan anu ngirim SMS éta manéh,” jawab kuring
“Iyah kuring ogé henteu hayang manéhna nyaho lamun kuring anu ngirim SMS éta. Terimakasih Julian manéh henteu ngabejaan kuring anu ngirim SMS éta ka Dwi,” ceuk manéhna
“Iya Rahmat pada-pada,” jawab kuring
Tapi hal éta henteu menggoyahkan rarasaanana ka Dwi alatan manéhna pohara mitresnana. Poé demi poé sanggeus kajadian éta lumangsung Rahmat geus henteu nguluwut deui sarta jadi periang. Manéhna nganggap hal anu kungsi lumangsung dina waktu ngungkabkeun rarasaanana nyaéta hiji pangalaman anu baris jadi koleksi pangalaman dina hirupna. Rahmat weruh leuwih alus ngungkabkeun rarasaanana ka jelema anu manéhna asih sacara langsung.
Ngan seuah lirik lagu anu baris jadi hiji lalampahan percintaan dirina jeung jelema manéhna cinta salila ieu.
Andai kuring boga nyali
Kuring pasti pan némbak anjeun
Andai kuring sang pemberani
Kuring pasti pan bikeun kabéhanana
Tapi nyaah kuring lain pemberani
Tapi nyaah kuring jelema kemba
(Tarzan Boy)
Kalayan lirik lagu ieu ogé Rahmat meunang hiji inspirasi pikeun mecakan ngungkabkeun rarasaanana ka Dwi. Kuring nanya dina Rahmat “Naha tersenyum-senyum sorangan beunghar jelema anu kakara ngarasakeun kabagjaan dunya waé,” tanya kuring
“Memang manéh henteu weruh cukang lantaran kuring kéom sorangan, lamun manéh aya di
posisi kuring pasti manéh ogé baris ngarasakeun hal anu sarua,” jawab manéhna
“Terus naon anu nyieun manéh tersenyum-senyum sorangan?” tanya kuring
“Kuring moal nyerah kalayan kabéh ieu anu kungsi lumangsung dina kuring hiji poé anu tuluy,” jawab manéhna
“Naon anu baris manéh pigawé?” tanya kuring
“Kuring baris ngabenerkeun kagagalan asih anu kungsi kuring sanghareupan,” jawab manéhna
“Manéh baris ngungkabkeun deui rarasaan manéh dina Dwi?” tanya kuring
“Tangtu waé Julian, kuring moal nyerah kitu waé kalayan kabéh ieu,” jawab manéhna
“Éta alus, asal ulah nyieun manéh frustasi deui sarta hanjelu,” kecap kuring
“Susuganan pikeun anu ayeuna henteu Julian,” jawab manéhna
“Iya susuganan waé,” kecap kuring
Sanggeus pembicaraan éta réngsé ujug-ujug bel berbunyi tanda bel pikeun asup kelas sarta kagiatan diajar mengajar ogé di mimitian. Kabéh siswa asup ka kelas séwang-séwangan.
Dina waktu kagiatan diajar mengajar manéhna ngalamun waé kalayan kegalauannya éta. Poé-poé demi poé anu di laluinya pinuh kalayan kebimbangan alatan kagagalanana éta. Tapi manéhna teu pantang nyerah sanajan di haténa pohara terpukul.
Pareng henteu ngan Rahmat waé anu mikaresep Dwi tapi Rais ogé mikaresepna alatan kebaikannya éta. Dina waktu éta Dwi ogé mimitian salah mengartikan SMS éta, manéhna nyokot hiji kaputusan. Manéhna nganggap anu ngirimkeun SMS éta téh Rais alatan manéhna sok ngadeukeutanana sarta mengobrol jeung dirina, sedengkeun manéhna mikir lamun Rahmat anu ngirimkeun SMS éta mustahil alatan manéhna teu kungsi mengobrol atawa komo deukeut jeung dirina.
Didinya Dwi megatkeun anu ngirimkeun SMS éta téh Rais sarta pareng Rais ogé ngirimkeun SMS dina Dwi tapi SMS anu Rais kirim henteu nepi ka ka Dwi, ku kituna Rais nganggap kiriman SMS éta téh manéhna padahal anu ngirim SMS éta téh Rahmat.
Saprak waktu éta pisan hubungan maranéhanana mimitian ngajalanan hubungan jeung Rais. Maranéhanana pohara bagja bisa ngahiji.
Tapi di sisi séjén Rahmat pohara terpukul kalayan kabéh éta ditambah manéhna kudu nanggung duka lara anu kungsi manéhna rasakeun sorangan sarta moal aya saurang ogé anu weruh kalayan naon anu manéhna rasakeun. Rahmat mikir meureun manéhna lain wanoja anu pantas pikeun kuring. Ngan kecap-kecap anu bisa ngawakilan rarasaanana éta nyaéta:
“ku kedal salamet ancik asih sarta salamet ancik kabogoh, biarpun sukarnya pikeun mopohokeun anjeun, sarta teu perlu deui kau nanya ngeunaan diri ieu, ingkeun ku sorangan hirup dina sepi, kubasuh tatu dihaté ku jeung cai panon, betapa peurih teu terkata,lalu kuring ngeplek di jero kurung sono.”
Saprak aya kajadian kawas éta manéhna sieun pikeun ngungkabkeun rarasaanana ka batur. Tapi, kuring sok méré sumanget pikeun manéhna sarta pamustunganana manéhna jadi deui Rahmat anu kuring wawuh. Meureun carita asih anu di alami Rahmat lir hiji kompas anu teu mikawanoh arah.
“Teuing sabaraha kali kucoba membohongi haté kuring ieu, hébat katandangan sono dina anjeun tapi kabéh ékol sarta kiwari haté kuring pohara berkesan pikeun ngabogaan diri anjeun”. Sepenggal lirik lagu kasebut bisa ngingetkeun kuring baris hiji carita anu kungsi réncang kuring alami jeung hiji rarasaan anu henteu menentu anu henteu bisa diungkabkeun sacara langsung anu pamustunganana ngabalukarkeun asih anu teu terarah.
Ieu téh carita kuring sarta réncang kuring dina waktu kuring diuk di kelas 8-7. Kuring miboga saurang sahabat anu ngaranna Rahmat. Manéhna nyaéta saurang anu periang, lucu, kocak sarta kuring ogé pohara gumbira bisa soméah jeung dirina kitu ogé anu dirasakeun Rahmat kalayan kuring. Sajaba rahmat kuring masih boga loba réncang lalaki sarta awéwé. Diantara réncang anu séjén pikeun kuring Rahmat nyaéta réncang kuring anu pang lucu sarta ogé alus.
Dina hiji poé kuring pohara heran nempo réncang kuring Rahmat anu periang jadi nguluwut sarta resep ngalamun. Dina waktu éta ogé kuring langsung nanya pikeun manéhna.
“Hei… Rahmat naha ngalamun waé? Biasana manéh anu panggeunjleungna? Naha, deui aya masalah enya?” tanya kuring
“Henteu kuring ngan hayang ngalamun waé,” jawab manéhna
“Ulah resep pura-pura kuring weruh manéh deui aya masalah, carita waé ulah éra-éra kuring geus nganggap manéh minangka baraya kuring sorangan. Jadi carita waé,”
ceuk kuring
“Jadi kieu kuring keur resep ka hiji jalma, tapi kuring éra pikeun ngungkabkeun rarasaan kuring ieu pikeun manéhna,” jawab manéhna
“Manéhna saha…? Nadia,Lupita,Irma atawa Elda?” kecap kuring
“Manéh ieu bisa waé menebak maranéhanana anu kuring resep, manéh tahukan maranéhanana resep mengejek kuring. Jadi, mana meureun kuring resep kalayan maranéhanana,” jawab manéhna
“Terus saha?” tanya kuring
“Manéh tahukan Dwi? jawab manéhna
Kuring pohara reuwas sabot ngadéngé omongan anu diucapkan ku Rahmat langsung dihadapanku.
Alatan kuring pohara terkejut ngadéngé pernyataan ti Rahmat,
kuring ogé langsung némbalan kalayan nada anu lantang di jero kelas.
”Naon Rahmat manéh resep sarua Dwi?”
Kabéh réncang kuring anu aya di jero kelas langsung nempo kaarah kami duaan anu keur mengobrol. Sanggeus kuring ngomong yén Rahmat mikaresep Dwi.
“Ulah berisik julian kuring sieun kabéh jelema anu aya di jero kelas ieu weruh lamun kuring resep sarua Dwi,” jawab manéhna
“Henteu nanaon ambéh kabéh jelema weruh lamun manéh éta resep sarua Dwi, pan leuwih alus kabéh jelema weruh tinimbang di rahasiakan. Jadi, leuwih ngeunah berterus caang sarta pacaran ogé leuwih leupas tinimbang kudu pacaran ditukang layar,” ceuk kuring
“Iya bener ogé, tapi kumaha carana ngungkabkeun rarasaan kuring sarua manéhna? Kuring jadi bingung,” kecap manéhna
“Naha kudu bingung pan kabéh jelema geus weruh lamun manéh éta resep sarua Dwi? Jadi, langsung waé ungkapkan rarasaan manéh sarua manéhna. Sanajan anu nyaho hal ieu ngan sawatara urang waé sarta Dwi ogé henteu nyahona. Engké kuring baris nyarita ka jelema anu geus nyaho hal ieu ambéh henteu dinyarita ka Dwi,” jawab kuring
Sanggeus pembicaraan éta réngsé kadéngé sora bel tanda asup sakola sarta guru mimitian méré materinya. Ujug-ujug aya saurang guru anu asup sarta méré émbaran, yén dina tanggal 22 désémber baris diayakeun jalan-jalan ka Dufan. Sanggeus guru kasebut méré informasi, tanda bel pikeun jam palajaran kahiji ogé geus réngsé. Sanggeus jam palajaran kahiji réngsé, kuring langsung ngagero guru saterusna, tapi guru anu kuring panggil euweuh alatan keur gering. Kami ogé dibikeun pancén ku guru éta ngaliwatan perantara guru anu keur piket.
Dina waktu éta ogé kami mengerjakan pancén bari ngobrol sarta saterusna Rahmat ogé miboga hiji ideu pikeun ngungkabkeun rarasaanana ka Dwi, sanajan aya rarasaan éra anu tersimpan di jero haténa. Tapi, Rahmat kudu bisa ngungkabkeun rarasaan manéhna ka Dwi, ambéh Dwi weruh yén Rahmat resep pikeun manéhna sarta ambéh Rahmat bisa ngabogaan haténa.
“Julian kuring miboga ideu,” kecap manéhna
“Ideu naon Rahmat?” jawab kuring
“Ideu kumaha cara ngungkabkeun rarasaan kuring ka Dwi. Lamun nurutkeun pamadegan manéh kumaha lamun kuring ngungkabkeun rarasaan kuring dina waktu urang jalan-jalan?” jawab manéhna
“Iya éta ideu anu alus nurutkeun kuring sarta bisa jadi kejutan pikeun réncang-réncang sakelas urang anu séjén,” ceuk kuring
“Lamun kuring henteu ngungkabkeun rarasaan ieu ka Dwi iraha deui kuring ngabogaan kasempetan deui?” jawab manéhna
"Bener naon anu manéh katakan Rahmat, tapi kumaha carana manéh bisa ngungkabkeun rarasaan manéh dina Dwi?” tanya kuring
“Éta rusiah kuring, engké maranéh tunggu waé tanggal ulinna,” jawab manéhna
Hiji poé saméméh diayakeun jalan-jalan tétéla Rahmat ngungkabkeun rarasaanana dina Dwi sacara henteu langsung ngaliwatan hiji SMS. Padahal manéhna geus merencanakan rencana pikeun ngungkabkeun rarasaanana di tempat anu geus direncanakannya, nyaéta di Dufan.
Tapi kabéh rarasaan anu diungkabkeunana ngaliwatan hiji SMS henteu meunang hiji jawaban anu teu pasti ka dirina, alatan Dwi henteu ngabalesna. Rahmat ogé mikir naha Dwi henteu ngabales SMS anu manéhna kirimkan dinana. Naha meureun Dwi henteu mikaresep dirina? Padahal manéhna geus ngungkabkeun rarasaanana dina Dwi.
Poé anu ditunggu-tunggu geus datang, kabéh siswa geus mawa bawaannya unggal pikeun bekel di Dufan engké. Sanggeus éta kuring nanya dina Rahmat ngeunaan rencana anu geus dijieun saméméh ngungkabkeun rarasaanana dina Dwi.
“Rahmat kumaha geus siap tacan jieun ngungkabkeun rarasaan manéh dina Dwi di Dufan engké?” tanya kuring
“Henteu tahulah,” jawab manéhna
Sabot némbalan patarosan ti kuring manéhna bari menundukan sirahna sarta henteu melong diri kuring kawas biasana.
Kuring teu mengerti jeung Rahmat dina waktu manéhna baris ngungkabkeun rarasaanana ka Dwi manéhna tungkul jeung beungeut anu hanjelu sarta nguluwut. Kuring
henteu weruh hal anu ngabalukarkeun manéhna kawas éta. Sarta kuring ogé tuluy nanyakeun hal éta dina Rahmat.
“Naha Rahmat ekspresinya kitu? Lainna ayeuna poé anu manéh tunggu jieun ngungkabkeun rarasaan manéh dina Dwi?”
Tuluy Rahmat némbalan kalayan nada anu anca sarta raut beungeut anu pohara hanjelu,
“Sabenerna kuring geus ngungkapin rarasaan kuring dinana sapoé saméméh jalan-jalan ieu diayakeun.”
Sarta kuring nanyakeun deui “terus kumaha jawaban ti Dwi?”
Tapi Rahmat henteu némbalan patarosan anu kuring katakan dina dirina. Langsung waé dina waktu éta kuring nanya dina Dwi.
“Dwi aya SMS anu nyabak haté manéh henteu, pikeun némbalan hiji SMS kasebut kalayan kecap iya atawa henteu anu bisa nyieun maranéh duaan gumbira?”
“SMS naon Julian kuring henteu mengerti kalayan naon anu manéh katakan dina kuring,” jawab manéhna
“Mangsa manéh henteu mengerti kalayan naon anu kuring katakan?” tanya kuring
“Iya Julian kuring henteu mengerti kalayan naon anu manéh katakan,” jawab manéhna
“SMS ti manéhna?” tanya kuring
“Manéhna saha? kuring henteu mengerti,” jawab manéhna
Sarta kuring terdiam sarta nanya-nanya kalayan kabéh ieu naonkeun meureun Rahmat geus membohongi diri kuring? Saterusna Dwi ngomong.
“Maksud manéh SMS ieu Julian?”
Kuring maca kabéh SMS kasebut sarta nempo nomer anu geus ngirim
SMS kasebut. Tétéla sanggeus kuring bandingkan tétéla anu ngirim SMS éta téh Rahmat. Tapi kuring henteu memberitahukan kabéh ieu dina Dwi alatan manéhna anu baris néangan saha anu ngirim SMS éta dinana.
Kuring nyaritakeun kabéh ieu dina Rahmat ngeunaan SMS anu geus manéhna kirimkan ka Dwi.
“Rahmat kuring weruh manéh ngirim SMS dina Dwi anu eusina rarasaan manéh,” kecap kuring
“Manéh weruh Julian,” jawab manéhna
“Iya kuring weruh ti Dwi, manéhna nanya saha anu geus ngirimkeun SMS ieu
pikeun manéhna, soalna manéhna henteu weruh nomer anu ngirim SMS éta saha. Terus kuring weruh saha anu ngirim SMS éta kalayan mencocokan nomer anu ngirim SMS éta, tétéla anu ngirim SMS éta manéh,” ceuk kuring
“Terus manéh katakan kabéh ka Dwi yén kuring anu ngirim SMS éta dinana?” tanya manéhna
“Henteu mangsa kuring ngabejaan kabéhanana dina Dwi, pasti manéh ogé henteu daék pan lamun kuring katakan anu ngirim SMS éta manéh,” jawab kuring
“Iyah kuring ogé henteu hayang manéhna nyaho lamun kuring anu ngirim SMS éta. Terimakasih Julian manéh henteu ngabejaan kuring anu ngirim SMS éta ka Dwi,” ceuk manéhna
“Iya Rahmat pada-pada,” jawab kuring
Tapi hal éta henteu menggoyahkan rarasaanana ka Dwi alatan manéhna pohara mitresnana. Poé demi poé sanggeus kajadian éta lumangsung Rahmat geus henteu nguluwut deui sarta jadi periang. Manéhna nganggap hal anu kungsi lumangsung dina waktu ngungkabkeun rarasaanana nyaéta hiji pangalaman anu baris jadi koleksi pangalaman dina hirupna. Rahmat weruh leuwih alus ngungkabkeun rarasaanana ka jelema anu manéhna asih sacara langsung.
Ngan seuah lirik lagu anu baris jadi hiji lalampahan percintaan dirina jeung jelema manéhna cinta salila ieu.
Andai kuring boga nyali
Kuring pasti pan némbak anjeun
Andai kuring sang pemberani
Kuring pasti pan bikeun kabéhanana
Tapi nyaah kuring lain pemberani
Tapi nyaah kuring jelema kemba
(Tarzan Boy)
Kalayan lirik lagu ieu ogé Rahmat meunang hiji inspirasi pikeun mecakan ngungkabkeun rarasaanana ka Dwi. Kuring nanya dina Rahmat “Naha tersenyum-senyum sorangan beunghar jelema anu kakara ngarasakeun kabagjaan dunya waé,” tanya kuring
“Memang manéh henteu weruh cukang lantaran kuring kéom sorangan, lamun manéh aya di
posisi kuring pasti manéh ogé baris ngarasakeun hal anu sarua,” jawab manéhna
“Terus naon anu nyieun manéh tersenyum-senyum sorangan?” tanya kuring
“Kuring moal nyerah kalayan kabéh ieu anu kungsi lumangsung dina kuring hiji poé anu tuluy,” jawab manéhna
“Naon anu baris manéh pigawé?” tanya kuring
“Kuring baris ngabenerkeun kagagalan asih anu kungsi kuring sanghareupan,” jawab manéhna
“Manéh baris ngungkabkeun deui rarasaan manéh dina Dwi?” tanya kuring
“Tangtu waé Julian, kuring moal nyerah kitu waé kalayan kabéh ieu,” jawab manéhna
“Éta alus, asal ulah nyieun manéh frustasi deui sarta hanjelu,” kecap kuring
“Susuganan pikeun anu ayeuna henteu Julian,” jawab manéhna
“Iya susuganan waé,” kecap kuring
Sanggeus pembicaraan éta réngsé ujug-ujug bel berbunyi tanda bel pikeun asup kelas sarta kagiatan diajar mengajar ogé di mimitian. Kabéh siswa asup ka kelas séwang-séwangan.
Dina waktu kagiatan diajar mengajar manéhna ngalamun waé kalayan kegalauannya éta. Poé-poé demi poé anu di laluinya pinuh kalayan kebimbangan alatan kagagalanana éta. Tapi manéhna teu pantang nyerah sanajan di haténa pohara terpukul.
Pareng henteu ngan Rahmat waé anu mikaresep Dwi tapi Rais ogé mikaresepna alatan kebaikannya éta. Dina waktu éta Dwi ogé mimitian salah mengartikan SMS éta, manéhna nyokot hiji kaputusan. Manéhna nganggap anu ngirimkeun SMS éta téh Rais alatan manéhna sok ngadeukeutanana sarta mengobrol jeung dirina, sedengkeun manéhna mikir lamun Rahmat anu ngirimkeun SMS éta mustahil alatan manéhna teu kungsi mengobrol atawa komo deukeut jeung dirina.
Didinya Dwi megatkeun anu ngirimkeun SMS éta téh Rais sarta pareng Rais ogé ngirimkeun SMS dina Dwi tapi SMS anu Rais kirim henteu nepi ka ka Dwi, ku kituna Rais nganggap kiriman SMS éta téh manéhna padahal anu ngirim SMS éta téh Rahmat.
Saprak waktu éta pisan hubungan maranéhanana mimitian ngajalanan hubungan jeung Rais. Maranéhanana pohara bagja bisa ngahiji.
Tapi di sisi séjén Rahmat pohara terpukul kalayan kabéh éta ditambah manéhna kudu nanggung duka lara anu kungsi manéhna rasakeun sorangan sarta moal aya saurang ogé anu weruh kalayan naon anu manéhna rasakeun. Rahmat mikir meureun manéhna lain wanoja anu pantas pikeun kuring. Ngan kecap-kecap anu bisa ngawakilan rarasaanana éta nyaéta:
“ku kedal salamet ancik asih sarta salamet ancik kabogoh, biarpun sukarnya pikeun mopohokeun anjeun, sarta teu perlu deui kau nanya ngeunaan diri ieu, ingkeun ku sorangan hirup dina sepi, kubasuh tatu dihaté ku jeung cai panon, betapa peurih teu terkata,lalu kuring ngeplek di jero kurung sono.”
Saprak aya kajadian kawas éta manéhna sieun pikeun ngungkabkeun rarasaanana ka batur. Tapi, kuring sok méré sumanget pikeun manéhna sarta pamustunganana manéhna jadi deui Rahmat anu kuring wawuh. Meureun carita asih anu di alami Rahmat lir hiji kompas anu teu mikawanoh arah.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar